Χιροσίμα-Ναγκασάκι
68 χρόνια από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι
6 Αυγούστου 1945: η Χιροσίμα ισοπεδώνεται..
Πάνω από 200.000 νεκροί και περισσότεροι από 100.000 τραυματίες
(Χιροσίμα)
9 Αυγούστου 1945 :η καταστροφή ολοκληρώνεται… στο Ναγκασάκι.
74.000 νεκροί και πάνω από 40.000 τραυματίες (Ναγκασάκι)
Η ιστορία που ακολουθεί είναι αληθινή και αποτυπώνει την φρίκη και
τον όλεθρο που προκάλεσε η ρίψη της ατομικής βόμβας
Ούτε την ίδια μου
την αδερφή δεν θα μπορούσα να αναγνωρίσω στην κατάσταση αυτή. «Ποια είσαι εσύ;»
ρώτησα, «Εγώ είμαι η Σουμίκο». Τώρα θυμάμε: Η Σουμίκο! Ζούσε πολύ κοντά,
απέναντι από το σπίτι μας. Αλλά αυτή δεν μπορεί να είναι αυτή! Σουμίκο! Σαν
παιδί ήταν τόσο όμορφη, που τη λέγαμε λευκό κρίνο.
Ρώτησα: «Είσαι
εσύ πραγματικά; Είσαι η μικρή Σούμι-τσαν; Μη φοβάσαι. Θα σε πάω σπίτι. Θάρρος.
Πάμε!». Ήταν όμως τόσο εξασθενημένη, ώστε δεν ήταν σε θέση να κάνει βήμα…
Προσπάθησα να στηρίξω τη Σουμίκο, αλλά και το πιο μικρό βήμα μας πνιγόταν στις
κραυγές του πόνου της. «Σούμι-τσαν, ξέρω πόσο πονάς. Σε παρακαλώ, άντεξε».
Συρθήκαμε πάλι δέκα βήματα πιο πέρα…
«Πόσιμο νερό
εδώ, πάω να σου φέρω αμέσως Σούμι-τσαν…!». Χαμογέλασε τελείως αδύναμα.
Επέστρεψα με το
νερό, δεν κινήθηκε όμως. Ήταν ήδη κρύα. «Σουμίκο!» φώναξα. «Σούμι-τσαν. Ξύπνα!
Πρέπει να ζήσεις». Την αγκάλιασα, έχυσα το νερό στο ανακουφισμένο χαμογελαστό
προσωπάκι της. Από τις άκρες των χειλιών της, το νερό, το οποίο είχε τόσο
επιθυμήσει, έτρεχε ανώφελα από το λαιμό της προς τα κάτω».
Από τις αναμνήσεις του Κατσούο Μ. για τις στιγμές αμέσως
μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα( απόσπασμα σύμφωνα με τον Ρούμπεν
Γιούνγκ, « Ακτίνες μέσα από τις στάχτες»).
Χρονικό της Ανθρωπότητας, σελ 1026.
